Rozdział VII (BONUS)

                                                      *  *  *

          Czy zdziwiłem się, jak wybrała mnie na swojego towarzysza? Prawdę mówiąc, nie.

          Czy ma znaczenie to, że nie wiemy absolutnie, w której części Nowego Jorku musimy szukać (zakładając, że Reyna się nie pomyliła, i że to jest w tym mieście)? Raczej nie.

          Czy przejmuję się tym, że jutro mogę być już martwy? Nie za bardzo.

          Czy cokolwiek mnie obchodzi? Tak.

      To, że zagadywałem Courtney w tym samym czasie, w którym mogliśmy uratować Kristin.
      To, że utraciłem jej zaufanie, pomagając pielęgniarce.
      To, że dałem jej straszny wycisk podczas treningu.

I wreszcie.

      To, że udało mi się ją przytulić w labiryncie.
   Szkoda, że atmosferę psuła krew, oblepiająca ich buty.

                                                 *  *  *

          Szliśmy przez las i nikt nic nie mówił. W miarę jak cisza stawała się coraz bardziej krępująca, nabierałem ochoty, aby ją przerwać. Ale co powiedzieć? "Będzie dobrze." ? Wszyscy wiemy, że to kłamstwo. "Znajdziemy tych Greków!" ? Chciałoby się dodać: "Mimo, że kompletnie nie wiemy, gdie ich szukać i czy oni nas nie zastrzelą od razu na miejscu!" .
   Z opresji wybawiła mnie Hazel:
      - Jakieś pomysły, jak dostać się do Nowego Jorku?
   Nie pomyśleliśmy o tym.
      - Moglibyśmy pojechać koleją. - zaproponowała Court. Nigdy nie pozwoliłaby siebie tak nazywać, ale w myślach chyba mogę zdrabniać jej imię, nie?
      - Pieniędzy starczy na jeden bilet. - odpowiedziałem
   Następną myśl podsunęła Hazel:
      - To może... statkiem do Los Angeles, a z tamtąd...
      - Nie. - uciąłem jej. Na samą myśl ciarki przeszły po moich plecach. Dziewczyny spojrzały na mnie zaskoczone, więc musiałem szybko skłamać. - Mam... chorobę morską.
   Chyba uwierzyły.
      - Może sam coś zaproponujesz? - warnęła Court - Cały czas tylko odrzucasz nasze pomysły!
   Uśmiechnąłem się półgębkiem.
      - Tylko czekałem, aż się zapytasz.
      Zagwizdałem trzy razy. Na początku nic się nie działo - dziewczyny spojrzały na mnie z powątpiewaniem. Jednak po chwili usłyszałem znajome tupotanie. Odetchnąłem z ulgą. Pamiętają o mnie.
   Zza drzew wyłoniły się trzy przepiękne, gniade konie. Courtney wrzasnęła z zaskoczenia. Hazel wyglądała na zdezorienrowaną, ale po chwili uśmiechnęła się i podeszła do najbliższej klaczki, która nazywała się Korina. Pogłaskała ją po łbie i szepnęła:
     - Jakie one piękne...
      Uśmiechnąłem się. Wiedziałem, że Hazel kochała te zwierzęta. Courtney wciaż przypatrywała się im nieufnie. Chyba nigdy nie siedziała na końskim grzbiecie. Toteż znalazłem okazję do zaimponowania jej. Największy ogier - Huck - nieśmiało zbliżył się do mnie i trącił nosem moją dłoń.
     - Wybacz, Huck. - powiedziałem, klepiąc go po grzbiecie - Nie mam dla ciebie smakołyków. Podrzucicie nas do Nowego Jorku?
      Ogier parsknął, jakby miał do mnie pretensje, ale przykucnął odrobinę, abym mógł na niego wsiąść. Spojrzałem na Hazel:
     - Jeździłaś kiedyś na oklep, tak? - upewniłem się
      Dziewczyna potwierdziła skinięciem głowy. Chwilę później usadowiła się na grzbiecie swojego konia.
      Odwróciłem się w stronę Court:
     - Poradzisz sobie?
          Prychnęła.
     - No raczej, że tak.
      Z uśmiechem patrzyłem, jak podejmuje desperackie próby wgramolenia się na swojego pulpeta - Różę. Miała szczęście, że trafiła na najleniwszego konia na świecie, bo każdy inny już za czwartym podejściem kopnąłby ją w twarz. Wyglądała bardzo uroczo, próbując wspiąć się grzbiet swojego rumaka. Starałem się zachować powagę.
     - Hmm... - Dziewczyna spłonęła rumieńcem. - Jednak przydałaby mi się pomoc.
      Po paru minutach wszyscy siedzieliśmy już na swoich wierchowcach. Ale pojawił się nowy problem:
     - A w którą stronę do Nowego Jorku? - spytała Hazel
      Zamknąłem oczy. Wyobraziłem sobie mapę kontynentu. My byliśmy czerwoną kropeczką na lewym jego brzegu. "Nowy Jork." - pomyślałem - "Którędy do Nowego Jorku?".
      Otworzyłem oczy. Teraz na drodze pojawiały się złote świetliki. Jeden za drugim.
     - Tędy. - powiedziałem do ekipy, która najwyraźniej ich nie widziała.

                                              -*-*-*-*-*-*-*-*-

          Ponieważ jest to rozdział siódmy (siódemka to moja ulubiona cyfra :P), postanowiłam napisać taki króciutki punkt widzenia Chrisa. Mam nadzieję, że się podoba (: .

Całuski,
Natalia ♡