Prolog

         Stałam w jakimś długim, ciemnym korytarzu. Znowu. Ściany pomalowane były na purpurowo. Spojrzałam w górę - jeśli gdzieś tam znajdował się sufit, to był całkiem nieźle ukryty pod grubą warstwą mgły.
          Poszłam korytarzem, mimo, że wiedziałam, co spotkam na jego końcu. Nie pomyliłam się.
Z ciemności wyłoniła się kobieta. Bił od niej złoty blask, który rozświetlał pomieszczenie. Była to moja matka - Wenus, bogini miłości. Na jej widok zalała mnie fala wściekłości - nie znoszę jej bujnych blond włosów, które zawsze chciałam mieć. Tak samo jak tego jej słodziutkiego uśmieszku, zawsze wymalowanego na jej wytapetowanej twarzy.
Bogini otworzyła usta i rzekła:
         - Już wkrótce, Courtney. Będziesz musiała być dzielna, gdy w obozie...
   Jej głos stopniowo cichł, a ona sama zaczęła się rozmywać. Krzyczałam, żeby nie odchodziła, lecz Wenus zniknęła. A wraz z nią cały korytarz.

*  *  *

          Obudziłam się zlana potem. Usiłowałam przypomnieć sobie, gdzie się znajduję. Powoli pamięć powracała: Obóz Jupiter. Baraki Piątej Kohorty. Moja koja.
          Oddech mi się powoli uspokajał - to był tylko sen. Zaklęłam się w duchu. Po raz któryś śni mi się moja matka, która próbuje mnie przed czymś ostrzec. Lecz zawsze coś nam przerywa. Jakby ktoś kontrolował.

          Wenus, aby nie ostrzegła mnie przed czymś - czymkolwiek to jest.
Zerknęłam na mój zegarek - ostatni prezent od taty. Dostałam go na piętnaste urodziny. Zaraz przed tym, jak przyszła po mnie wilczyca Lupa i zabrała do Obozu. Była godzina 6:21. Westchnęłam. Znowu obudziłam się jako pierwsza. W związku z tym miałam obowiązek postawić na nogi resztę kohorty. Zwlekłam się z mojego posłania i leniwym krokiem podeszłam do wielkiego gongu - naszego budzika, który stał na środku dormitorium. Wzięłam pałkę w dłonie i z całej siły uderzyłam w blachę. Jest to nieco brutalna metoda budzenia obozowiczów, ale za to skuteczna. Wszyscy zerwali się na równe nogi, a gdy szok minął, zabrali się za poranną toaletkę i ubieranie się. Mnie to nie dotyczyło, ponieważ po wczorajszym wyścigu rydwanów byłam tak wyczerpana, że zasnęłam w ubraniu.
         Zebranie się zajęło nam nadspodziewanie długo - malutka Hania rozpłakała się, bo zaginęła jej szczotka do włosów. Przewróciliśmy cały pokój do góry nogami i znaleźliśmy ją - w szafce z ręcznikami (nie pytajcie się, skąd się tam wzięła. W Piątej Kohorcie dzieją się dziwne rzeczy). Przez tą całą akcję straciliśmy piętnaście minut - była 7:11, a zbiórka na śniadanie jest o 7:00. W związku z tym ustawiliśmy się szybko w szeregu i czterdziestka żołnierzy ruszyła gęsiego w kierunku jadalni.

-*-*-*-*-*-*-

          Zaczęłam pisać tak bez słowa przywitania, więc teraz to nadrobię: witajcie :3. Opowiadanie pisane jest na podstawie serii "Olimpijscy Herosi " autorstwa Ricka Riordana. Rozdziały będą pojawiały się nieregularnie. Życzę miłego czytania :). Jeśli przeczytałeś, to proszę, zostaw komentarz. Nic nie daje takiej motywacji do pisania jak świadomość, że komuś się to podoba ;3.
          Ps. Wygląd bloga (zwłaszcza nagłówka) jest tymczasowy. Jak będę miała czas, to zrobię nowy.